3 mei - Een lach en veel tranen

Mamma was vannacht weer in touw geweest om samen met een verpleegkundige alle verzadigde pleisters te vervangen want het wondvocht blijft maar stromen. Vanmiddag stonden de prof die mij geopereerd heeft en de orthopeed die meestal op zaal komt aan mijn bed. De hoeveelheid wondvocht die eruitkomt is 'nog niet verontrustend', dat waren de letterlijke woorden. Als je langs de wond wrijft gutst het vocht eruit. Wat dat betreft is het goed dat de wond niet dicht is want er moet ook zoveel mogelijk vocht uit.
Het ziet ernaar uit dat ik hier zeker tot en met het weekend moet blijven, een behoorlijke domper voor ons hele gezin.

Vandaag heb ik een slechte dag en moet ik veel huilen, hoe ze mij ook neerleggen, niks is goed.
Ik vond het wel leuk toen de Cliniclowns langskwamen. Met kleurige sjaaltjes wisten ze mij toch tot een lach te verleiden door ermee over mijn gezicht te kriebelen en mij uit te dagen om ze te pakken.

Later ben ik nog met pappa naar de snoezelruimte van afdeling Dolfijn geweest, dat was erg mooi. Vooral de waterkolommen en de telkens van kleur veranderende lichtstrengen vond ik interessant. Voorlopig is er voor mij elke dag een uur gereserveerd in de snoezel, goed hè?

Alles bij elkaar heb ik bijna een uur in mijn stoel gezeten en dat was iets teveel van het goede. Dus weer heel veel huilen, vanavond een paar uur achtereen waarbij ik probeerde te draaien en lag te trappen. Pappa was het zo zat dat hij me veel eerder dan afgesproken een pijnstiller gaf. De verpleegkundige vond dit prima en gaf mij er nog een extra. Ik werd hier eindelijk rustig van, hopelijk zo rustig dat ik eens een hele nacht doorslaap ...