9 mei - Koninklijk bezoek

Het moet toch niet gekker worden hier in het WKZ, staat er ineens een koningin aan mijn bed.
Niet Beatrix natuurlijk, maar wel een echte koningin! De koningin kon wel een assistent gebruiken en nodigde Sophie uit. Sophie was nogal overdonderd en stond er een beetje aarzelend bij. Pappa had haar prinses Sophia gedoopt en hij werd door de koningin tot koning Bemoeizuchtig benoemd. De koningin van de Zon had de zon op haar hoofd en boog voorover om de zon op mij te laten schijnen toen de zon prompt op mijn neus viel, dat was wel even schrikken. De daaropvolgende keren ving prinses Sophie de zon keurig op. De koningin had ook een grote magische kikker bij zich met ook een kroontje op. De kikker had een ballon in zijn bek die prinses Sophia mocht opblazen. Daarna slikte de kikker de ballon in en kwam er voor mij een speeltje uit: een leuke Pluto met lange poten waarop ik lekker kan kauwen.
Prinses Sophia kreeg een flonkerende diamant voor de hulp waarna de koningin weer verder schreed.
Alle verrichtingen van de koningin werden vastgelegd door een cameravrouw van Wiki-tv zodat ik het op Wiki-tv kan terugzien.

Elke dag moet ik nu een paar maal uit bed en in mijn stoel, dat is ook beter voor mijn longen (omdat ik zo weinig beweeg krijg ik zelfs dagelijks een tromboseprikje). Gisteren heb ik met mamma en pappa een ritje door het ziekenhuis gemaakt, uiteraard trokken de bomen in de binnentuin mijn aandacht.

Gisteren mocht ik ook weer snoezelen, ditmaal met mamma. Het was erg mooi allemaal en zo rustgevend dat ik meteen in slaap viel toen ik weer in bed lag. 

Gisterenavond kwamen opa en oma op bezoek en ze konden aan mij zien dat het alweer wat beter gaat. Maar toen ze weg waren werd ik onrustig, begon te trappen en te piepen. Het duurde lang voordat ik in slaap viel. Vandaag aan het eind van de middag hetzelfde verhaal, boos, huilen en trappen. Ik had al anderhalve dag niet meer gepoept dus dat zou mijn gedrag wel eens kunnen verklaren. En inderdaad, met hulp van een klysma zat mijn luier snel vol. Misschien een beetje een vies praatje maar ik was wel weer helemaal opgelucht :-).

Vanmiddag stond Natascha ineens naast me. In het begin had ik wel zoiets van "jij hoort toch op de Blauwe Vogel?", maar uiteindelijk vond ik het wel gezellig.
Later kwamen Petra en Stephan op visite en natuurlijk hadden ze hun prachtige pasgeboren dochter Lisa ook meegenomen. Ik vond het wel geinig om met haar te spelen, hier zit ik aan Lisa's voetjes te kriebelen.

Mamma is het al na een dag zat in het ziekenhuis en pappa heeft het inmiddels ook wel gehad hier. De avondmaaltijd (schnitzel, patat en cola) deed hem denken aan de skipiste maar als hij naar buiten keek zag hij een druilerig vlak Nederland in plaats van besneeuwde witte bergen :-(

Maar er gloort licht aan het eind van de tunnel, binnenkort horen we of we dit weekend of begin volgende week naar huis mogen. Dit hangt af van de kweek die onlangs genomen is en van het feit of de antibiotica - die ik langdurig moet krijgen - via het infuus of via de sonde kan krijgen. De wond gaat er steeds beter uitzien, gelukkig.