5 mei - Nijntje houdt de wacht

Het is bevrijdingsdag maar niet voor mij; ik ben nog steeds opgesloten in het ziekenhuis en van de pijn ben ik ook nog niet bevrijd. De vlag kan nog niet uit voor mij, helaas.
Sinds gisterenavond krijg ik een derde pijnstiller erbij want ik blijf erg veel huilen. Ook krijg ik nu elke dag een prikje tegen trombose maar dat doet mij niet zoveel, soms voel ik de prik niet eens.
Met de wond gaat het nog steeds niet beter, er verschijnen rode vlekken omheen en het wondvocht wordt troebeler, slechte voortekenen. De orthopeed had gisteren al laten doorschemeren dat ik wellicht nog een keer onder het mes zou moeten om nogmaals te spoelen en als dit zo doorgaat zal dat binnenkort nog gaan gebeuren ook :-(
Vandaag heb ik veel bezoek gehad, eerst Carine, Pim, Stijn en Margje en later Willem, Marlies en kleine omaatje.
Tussendoor nog even gesnoezeld, dat ging stukken beter dan gisteren want toen was ik alleen maar aan het huilen zodat pappa me na tien minuten alweer mee terug nam naar de afdeling.
Maar dit keer was ik gelukkig wel te prikkelen, de waterkolom en het lichtgordijn blijven duidelijk favoriet, kijk maar eens ...

Pappa had me vanmiddag iets meer rechtop gezet, hierdoor kon ik ook beter televisie kijken. Erg lang hield ik dit niet vol maar het was eens een andere houding dan plat op mijn rug of op mijn zij.

Vanavond lag ik weer veel te piepen, ik had pijn en was ontroostbaar; tenminste, dat dacht pappa. Hij dacht dat ik op mijn rug wilde draaien maar ik wilde de Nijntje-ballon die ik van Marlies had gekregen hebben. Toen pappa dat eindelijk doorhad en mij de ballon gaf verminderde het piepen aanzienlijk en zag hij Nijntje vrolijk op en neer stuiteren in mijn bed. Tenslotte viel ik met Nijntje in mijn hand en een duim in mijn mond in een diepe slaap.

Welterusten Madelief,

slaap zacht

Droom maar fijn,

want Nijntje houdt de wacht