25 november - Opname

Vandaag is het dan eindelijk zover: Ik word opgenomen en morgen geopereerd.
De afgelopen nacht heb ik prima geslapen zodat pappa en mamma ook eens een normale nachtrust kunnen heen.
Ik ben er opgewekt en zit breeduit te lachen in de auto. Mamma laat pappa en mij achter in het WKZ en gaat zelf gauw terug om Sophie van school te halen en naar "de podo" te gaan voor zooltjes. Nadat we ons hadden gemeld bij de mij bekende verpleegafdeling Kikker mochten we eerst bloed prikken. De bloedstollingswaarde moest weer bepaald worden en de bloedgroep ook nog maar een keer. Vlak voordat de eerste prik gegeven zou worden werd er geklopt. We moesten naar de röntgenafdeling voor een "slikvideo". Dat vond pappa wel erg vreemd dus ging hij daarover in discussie. Een slikvideo is toch niet nodig als er slechts botox in de speekselkieren wordt gespoten (dit om mijn vele kwijlen te verminderen)? Men heeft geprobeerd de KNO-arts te bellen maar ze was niet aanwezig. Uiteindelijk is besloten de slikvideo toch maar te maken want baat het niet dan schaadt het niet. Nou dat is me toch een gedoe zo'n slikvideo! probeer mij maar eens rechtop te krijgen in een vreemde houten stoel waarin ze volgens pappa in Amerika de doodstraf voltrekken. Ik zat dan ook helemaal niet lekker en begon te huilen. Dit zijn de momenten waarop je je realiseert dat ze in een ziekenhuis niet zijn ingesteld op meervoudig complex gehandicapten. Zo goed en zo kwaad als het ging heeft pappa mij hapjes contrastvloeistof laten eten waarop op de slikmomenten foto's zijn gemaakt. Zonder heup en hoofdbalans is dit een hele toer. Bevrijd uit mijn netelige positie gingen we snel terug naar Kikker, waar ik lekker bij pappa op schoot als beloning een fles vla kreeg.

Twee orthopedisch chirurgen kwamen na elkaar met pappa de operatie doornemen. Een nieuwe verrassing: de achillespeesverlenging alleen is niet voldoende om mijn voeten weer in 90-gradenstand te krijgen. Het is teveel om naast mijn scoliose-operatie (de hoofdreden waarom ik hier ben) nog meer aan mijn voeten te doen. Daarbij werd getwijfeld aan het nut van de hele exercitie aan de voeten. Prima dat zaken nogmaals in overweging worden genomen maar moet dat één dag voor de operatie? Dus werd contact gezocht met de revalidatiearts en de orthopeed die de achillespeesverlenging anderhalf jaar geleden had voorgesteld. Het resultaat is dat ze van mijn voeten afblijven. Met als gevolg dat de revalidatie in De Hoogstraat misschien niet nodig is en ik thuis kan revalideren. Maar ja, dan moet er o.a. wel thuiszorg geregeld worden en dat hoefden pappa en mamma niet aan te vragen. Ook moet een tweede bed met doorligmatras niet nodig zijn en dat is nog niet met zekerheid te zeggen. En dan zijn er nog veel meer mitsen en maren.

Eindelijk mocht ik lekker rollen in bed op een stille zaal die ik opschrikte toen ik me tegen de spijlen liet vallen en keihard begon te brullen. Slapen wilde ik niet dus was er even tijd voor een snelle intake op de afdeling. Alle medicijnen, voedingen, tijden en doseringen werden opgegeven. Intussen waren Sophie en mamma gearriveerd. Maar ik moest nog steeds naar de bloedprikkers dus gingen de dames chocoladeletters maken. Ja ze doen hier leuke dingen met broertjes en zusjes van zieke kinderen. Het bloedprikken vond ik maar niks; ze houden mijn arm de hele tijd vast en knijpen steeds in mijn vinger om druppels bloed te krijgen. En ik wil juist mijn duim in mijn mond stoppen! Weer terug op de afdeling kwam Sophie met een koksmuts en -schort aanzetten. De chocoladeletter wordt naar mijn kamer gebracht. Mamma gaf mij een fruithap en pappa werkte zijn laatste voicemails van het werk weg. Handig hoor zo'n laptop met UMTS!
Daarna wilde de zaalarts even met mijn ouders praten, de co-assistent had mij al eerder op de dag onderzocht. Pappa en mamma konden daar even hun ei kwijt over de gebrekkige communicatie naar ons toe en de afstemming tussen de diverse specialisten. Een van de twee eerder gesproken orthopedisch chirurgen kwam een terugkoppeling geven over het wel of niet meenemen van het voetenwerk. In overleg is besloten het niet mee te nemen. Goh, eindelijk een chirurg die niet alleen kan snijden, maar ook communiceren! Of komt het omdat dit een vrouw is?
Na een groentenhap voor mij gingen we met z'n vieren naar beneden om te eten. Die viezeriken zaten lekker aan de kroketten met patat! En ik maar toekijken, bijtend op mijn speeltje. Weer terug op Kikker gingen Sophie en mamma weg na een paar heeeeel dikke knuffels. Ik kreeg nog volgens operatieprotocol een fijne klysma, gevolgd door ene enorme ravage in mijn luier. Daarna was ik zo moe van deze dag dat ik lekker in slaap viel zodat pappa tijd had voor mijn weblog. Luid snurkend ga ik op weg naar een spannende morgen. Welterusten pap.