30 november - Effe zitten

De afgelopen nacht heb ik best goed geslapen.
Omdat ik zelf wat meer probeer te bewegen en mij telkens aan de stang naar de rand van het bed trek, is het standaardbed te gevaarlijk geworden en ben ik vanmorgen overgelegd in een Luna-bed (zie foto). Dit is een bed met hoge raampjes en spijlen waar ik niet uit kan klimmen.
Het infuus mocht ook verwijderd worden zodat ik nu van alle slangen en draden verlost ben, joepie! Mamma had aan pappa verteld dat ze vanmorgen bij mij in bed had gelegen dus dat moest hij ook even doen. Daarbij werd ik zo enthousiast dat ik mijn rug probeerde te krommen, wat vreselijk veel pijn deed.

Omdat mijn herstel erg goed verloopt mocht ik vandaag voor het eerst proberen te zitten. Maximaal 15 minuten mocht ik in mijn eigen stoel plaatsnemen. Mamma had de kuip die nog naar mijn "oude rug" gevormd is opgevuld met een schapenvachtje. Omdat ik lekker zat zijn pappa en mamma een rondje door het ziekenhuis gaan maken. Eindelijk weer eens een andere wereld dan een systeemplafond, ik keek mijn ogen uit.

Van oma Kitty (zij zorgt elke maandag- en donderdagmiddag voor mij) en Ellen (mijn tante) heb ik vanmiddag bezoek gehad, zij brachten ook leuke cadeautjes mee. Beiden kregen een hartelijke lach met een vrolijk gegrinnik van mij. Mijn vader en moeder krijgen dat niet zomaar van mij, daar moeten ze veel meer moeite voor doen. Maar ja, da's toch logisch, door die rotzakken lig ik hier pijn te hebben!

Er zijn veel gesprekken gevoerd vandaag met de revalidatiearts, kinderarts, verpleegkundigen en de transferverpleegkundige (die alles rondom thuiskomst regelt).
Wederom een verrassing want volgens de revalidatiearts moet ik wel degelijk eerst naar de Hoogstraat (het revalidatieziekenhuis). En dat terwijl de orthopeed toch echt gezegd heeft: meteen naar huis. Het blijft hier een dagelijkse soap van surprise shows wat dat betreft. Mamma heeft mij beloofd dat ze alles op alles gaan zetten om mij gelijk thuis te krijgen, in mijn vertrouwde omgeving.
Thuis betekent overigens niet dat ik weer helemaal de oude ben. Eerst moet mijn rug een week of zes aansterken en moet ik langzaam andere houdingen (zoals zitten) aanleren voor een steeds langere tijd. Nu kan men nog niet zeggen wanneer ik bijvoorbeeld weer naar de Blauwe Vogel mag.

Pappa gaat mij straks een fruithapje geven, het eerste eten door mijn mond sinds bijna een week. Daarbij mag ik dan weer heel even in mijn stoel zitten.