28 november - Een lach en een traan

Vannacht was ik erg onrustig omdat ik heel heel verdrietig was; ik huilde aan een stuk door en mamma kon mij maar moeilijk troosten. Nog steeds snap ik er niks van wat er met mij is gebeurd. Mamma heeft dus ook slecht geslapen, mede omdat elk uur een verpleegkundige alle apparaten komt controleren. Die apparaten zijn trouwens erg interessant met al die lampjes in diverse kleuren. Mamma heeft er maar wat handdoeken overheen gelegd in de hoop dat ik toch nog ga slapen.

Toen ik vanmorgen lekker lag te tukken wilde men bloed afnemen. Daar was mamma het niet zo mee eens maar het moest toch gebeuren. Ik heb er niets van gemerkt en sliep lekker verder! Mamma was dichtbij mij toen ik wakker werd, dat vond ik zo fijn dat ik haar een korte maar duidelijke glimlach gaf, daar was ze erg gelukkig mee.
Mijn herstel verloopt zeer voorspoedig, soms probeer ik me al een beetje uit te rekken. Momenteel word ik elke vier uur gedraaid, van mijn ene zij naar de andere en ook op mijn rug, waarbij ik ook iets meer rechtop gezet word. Men gaat proberen de morfine dit weekend helemaal af te bouwen.
Inmiddels ben ik weer verkouden geworden en hoest ik weer slijm op, net als voor de operatie.

Twee mooie balonnen heb ik aan mijn bed hangen. Eentje heb ik gisteren gekregen toen kleine omaatje op bezoek kwam en de andere kreeg ik van Ingrid die vanmorgen is lansgeweest.
Vanmiddag kwamen opa en oma die pappa hadden meegenomen. Zij hadden een leuk speeltje meegebracht. Pappa had eindelijk de mand vol knuffels meegenomen die ik van zijn trimhockeygroep heb gekregen, nu is het wel gezellig druk in mijn bed hoor!



Sophie was helaas niet meegekomen, zij is bij haar teamgenootje Noah spelen vanmiddag. Hun team heeft vanmorgen weer gewonnen, met 1 - 5 ditmaal. Tussen de vele kaarten die de postbode bacht zaten twee lieve kaarten van het team van Sophie, eentje van de meiden en eentje van hun ouders. Van Jeske en haar familie kreeg ik ook lekkere warme sloffen.

Veel gaat langs mij heen vandaag omdat ik nogal vaak in slaap val. Ik moet oppassen dat ik de dag en nacht niet ga omdraaien. Mamma heeft alle verlichting aangedaan en de tv vlakbij geplaatst om dit tegen te gaan.

Mijn vader en moeder vallen wel van de ene verbazing in de andere. Momenteel wordt voorzichtig gesproken dat ik woensdag al naar huis kan gaan als mijn herstel zo doorgaat! Dus niet wekenlang naar het revalidatieziekenhuis maar meteen naar huis!
Dat is fantastisch nieuws natuurlijk, maar het is wel vreemd dat vooraf een heel ander beeld wordt voorgespiegeld. Misschien dat de revalidatieartsen en de specialisten hier niet helemaal op één lijn zitten?
Na mamma kreeg pappa vanmiddag ook een flauw lachje dat gepaard ging met een paar tevreden geluidjes.

1 opmerking:

  1. nou, gelukkig heb je veel vriendjes en vriendinnetjes bij je in bed. gezellig hoor.
    het is wel raar als je misschien wo.dag naar huis mag. maar ohhhhh dat zou toch wel HEEL fijn zijn, revalideren in je eigen huis i.p.v. de hoogstraat. ik hoop het voor jullie.
    lieve knuffel voor allemaal. els

    BeantwoordenVerwijderen