26 november - Onder het mes

Hè hè, eindelijk doet pappa zijn ogen open. Ik probeer al heel lang met mijn arm tussen de spijlen door hem wakker te maken. Aan het eind van de nacht is hij toch nog even ingedommeld. Vannacht heb ik de hele zaal wakker gehouden. Want ik was wakker geworden omdat naast mij het licht aanging en ja, dat ben ik niet gewend omdat ik thuis altijd in het aardedonker slaap. Zelfs een extra dosis melatonine heeft niks geholpen, sterker nog, ik ging nog meer herrie trappen! Pappa kwam nog bij mij in bed liggen maar hij kon mij ook niet stil krijgen want ik vond het veel te gezellig.
Maar inmiddels is het al kwart over zeven en ik word om acht uur naar de OK gereden. Dus pappa als een speer aankleden, snel mijn tanden poetsen, haren borstelen want ik moet er wel een beetje netjes bijliggen straks. Met drie mandarijnen en een kop koffie als ontbijt reed pappa mij naar de OK. Ik mocht mijn speeltje vasthouden en ging lachend naar binnen. Een nieuwe miscommunicatie: op het opnameformulier stond dat ik intraveneus narcose kreeg toegediend en mamma had met de internist afgesproken dat het via een mondkapje zou gebeuren. Pappa besloot dat het toch met een infuus zou gaan. Gelukkig werd in de operatiewachtruimte nog even gecontroleerd dat ik aan mijn rug geopereerd zou worden want voor je het weet halen ze mijn benen eraf. Tevreden gleed ik de narcose in. Pappa zei nog: zo meiske, je gaat er krom in en komt er recht weer uit.
Wat gaan ze nou eigenlijk doen bij zo'n scoliose-operatie? Langs de wervelkolom worden, vanaf mijn stuitje tot mijn nek, twee staven geplaatst die met metalen bandjes worden vastgemaakt aan de wervelkolom, dusdanig dat ik langs deze staven kan doorgroeien. De wervelkolom heeft hierdoor weer de vorm die ze hoort te hebben, namelijk een flauwe S-vorm i.p.v. een ingedeukt en scheefgegroeid zoals bij mij. Ook wordt botox in mijn speekselklieren gespoten zodat deze niet meer zoveel speeksel uitscheiden. De werking hiervan is slechts tijdelijk.
Van mijn voeten moeten ze dus afblijven, we zijn benieuwd...
Toen pappa weer op zaal was kwam de KNO-arts nog even langs om uitleg te geven over het misverstand met de slikvideo van gisteren. Ze had meegedacht met de patiënt, ik was er toch en kon dus best even een bezoekje aan radiologie brengen. Alleen bepalen de ouders dit en niet de arts, de dag was al vermoeiend genoeg voor mij.
Mamma kwam pappa ophalen en nu gaan ze thuis in spanning afwachten op het verlossende telefoontje van orthopeed dat ze naar de intensive care mogen komen.
Wordt vandaag vervolgd.