De nacht van zondag op maandag was ik erg onrustig. Veel huilen, hoesten en bewegen. Dus pappa en mamma ook de hele nacht wakker. In de korte tijd dat toch geslapen werd had pappa een droom:
Madelief zat in haar stoel en keek naar buiten. Ik zei iets tegen haar waarop Madelief reageerde. Dat kan helemaal niet want ze is toch echt 100% doof. Toch zei ik het nog eens en weer een reactie. Dit verwarde mij behoorlijk; ze zou toch niet ... Madelief! riep ik. Ze draaide haar hoofd naar mij en sprak "Wat is er pappa?". Toen gebeurde iets wonderlijks: al haar handicaps verdwenen als sneeuw voor de zon en ze transformeerde in het gewone meisje dat we zo graag hadden gehad!
Ik voelde me intens gelukkig en rende weg om Sophie te halen. Hand in hand huppelden de zusjes blij weg; hun staartjes dansten vrolijk op en neer. Sophie liet Madelief van alles zien en ze vonden het beide schitterend. Hè, waar blijft mamma nou, zij moet dit ook zien! Intussen deden we wat testjes. Madelief kon al een beetje lezen en wist dat een plus een twee was. Helaas, mamma kreeg geen mogelijkheid dit mee te maken want ik werd wakker. Ik voelde mij verschrikkelijk toen ik realiseerde dat het maar een droom bleek te zijn. Slechts een herinnering aan een volmaakt gelukkig gevoel bleef over.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
wat een prachtig droom. ik zou willen dat het waar was.
BeantwoordenVerwijderenliefs els