29 april - Even rustig aan

Het zijn zware tijden voor mijn vader en moeder, ik lig elke nacht een uur of vijf wakker en gisteren heb ik vanaf 23:30 helemaal niet geslapen. Mamma sliep toen bij mij op de kamer en kwam om zeven uur half huilend naar pappa dat ik nog wakker lag. Pappa is toen even bij mij in bed gekropen, waarna ik rustig werd en tot tien uur heb geslapen.

Het is gissen waarom ik zo lang wakker lig; ik beweeg natuurlijk erg weinig dus heb ik minder slaap nodig zou je kunnen zeggen, daarentegen moet ik ook herstellen van een zware operatie en heb ik de rust hard nodig. Er moet wel altijd iemand bij mij zijn want ik moet een paar maal per nacht gedraaid worden. Daarnaast mag er geen ontlasting bij mijn wond komen dus moet vaak mijn luier gecontroleerd worden.

Het is deze dagen kiezen tussen twee kwaden: of mij voldoende pijnstillers geven waardoor ik veel ga bewegen en de wond telkens openspringt of mij pijn laten hebben waardoor ik minder beweeg en de wond kan genezen.

Donderdag heeft oma Kitty mij samen met pappa gewassen en daarna nog met mij in de box gespeeld, heerlijk vond ik dat.

Pappa en mamma hebben vrijdag contact gehad met het ziekenhuis over de wond. Men vond dat ik maar even langs moest komen, dat zou een duur consultje worden, even heen en weer met de ambulance. Pappa zei dat het ook best met foto's via de mail kan, het is tenslotte 2012. Toen kreeg hij ook de orthopeed zelf aan de lijn die dat wel een goede oplossing vond. Even later belde hij terug, het was niet verontrustend maar wel goed op mogelijke koorts of ontsteking letten.
Mamma en Pappa hebben een nieuwe manier gevonden om mij niet teveel te laten bewegen en toch bezig te houden: Dora in de dvd-speler en ik vermaak me prima!

's Middags zijn Carine en Margje nog op bezoek geweest en even later kwam José er ook nog bij, een gezellige boel.

Zaterdag was het ook een rustige dag, Ellen en Rick kwamen langs met een leuk speeltje voor mij.

Zondagmiddag zat ik in mijn stoel naast pappa naar Ajax te kijken toen ik in slaap viel! Dat vond pappa maar gek, als het nou feijenoord was kon hij dat wel begrijpen maar het is de huidige en komende landskampioen nota bene!
Ingrid en Tom kwamen nog even aanwaaien en later kwam kleine omaatje met een hele maaltijd voor mijn ouders aanzetten: een ovenschotel en tiramisu.

Elke dag wijkt de wond op mijn rug een stukje verder, vannacht zat mijn bed ook onder het bloed. Voor pappa en mamma is het nu wel duidelijk, bij het dichtmaken zijn ze een paar hechtingen vergeten. Maar weer contact opnemen met de orthopeed dus, wordt vervolgd ...

25 april - Drukke dag

Vandaag was een drukke dag voor mij. Ik voelde me vanmorgen best goed en lachte veel, ondanks (wederom) een gebroken nacht. Om drie uur had ik wel voldoende geslapen en begon te brabbelen en op mijn handen te sabbelen. Pappa vond dit niet echt leuk maar ik begreep niet wat hij bedoelde - ik kan immers niet klokkijken - en ging vrolijk verder. Om zeven uur vielen we allebei in slaap totdat Sophie en mamma ons een uutje later kwamen wekken.

Na mijn eerste voeding werd ik uitgebreid gewassen door mamma en pappa. Dit kan nog niet op mijn douchestretcher maar gebeurt gewoon in mijn bed. We hebben een heel handig badje om mijn haren te wassen, kijk maar (die kuif was een geintje van pappa, leuk hoor):

Na de uitgebreide wasbeurt mocht ik even zitten in de tilband van mijn tillift. Intussen kreeg ik ook mijn sondevoeding, mamma en pappa hopen dat ik minder snel zal spugen als ik de voeding rechtop krijg. De afgelopen dagen heb ik best veel gespuugd namelijk. Je kunt hier ook mijn mooi versierde box zien.

Kleine omaatje kwam ook nog langs om te zien hoe het me vergaat. Ze komt elke dag even naar me kijken, vandaag had ze vergeet-me-nietjes meegenomen.

's Middags kwam Mark de zitortheses aanpassen op de huidige stand van mijn rug. Hij is mijn grote vriend zegt pappa want ik lach heel veel naar hem omdat hij altijd aan mijn lichaam zit te duwen en trekken om de juiste houding te bepalen. In het begin vond ik het allemaal prima maar na een paar passingen was het eigenlijk wel genoeg.
Inmiddels had ik bezoek gekregen van Natascha, Anouk en Lyanne, leidsters van het dagverblijf de Blauwe Vogel. Ze hadden een kunstwerk van alle kinderen van mijn groep Specht meegenomen en een erg leuke bromtol. Alle aandacht vond ik reuze gezellig en ik hield me erg goed.
Maar toen iedereen vertrokken was bleek dat het vandaag toch allemaal een beetje teveel van het goede was geweest, ik moest veel huilen en had ook veel pijn.
Toen mijn ouders me op bed legden zagen ze dat de wond op mijn rug was opengesprongen, dat kon er ook nog wel bij. Ik viel als een blok in slaap...
Mamma en pappa hebben nu even rust en kunnen alle aandacht aan Sophie besteden. Toen zij ook op bed lag konden ze even terugkijken op de afgelopen periode.
Het is allemaal supersnel gegaan, vrijdag opereren en dinsdag alweer thuis. Als je ziet wat de chirurgen allemaal hebben uitgespookt in mijn lichaam is het nog minder te bevatten. Hier zie je de röntgenfoto's die pappa heeft opgevraagd. Naast de twee lange staven langs mijn wervelkolom (met kleine 'draadjes' eraan) zijn onderaan nog twee staven aangebracht met onvoorstelbaar grote schroeven waarvan je je afvraagt of ik hier geen last van zal hebben. Al met al is het een hele ijzerwinkel in dat kleine lijfje van mij.

24 april - Naar huis!

De dienstdoende orthopeed had groen licht gegeven voor mijn vertrek dus was het alleen nog wachten op een ambulance. Dat wachten duurt dan wel erg lang, vooral voor m'n ouders. Pappa was alvast naar huis gegaan en mamma ging gezellig met mij mee. Om kwart over vier werd ik dan eindelijk opgehaald en de ambulance ingereden. Afdeling Kikker, bedankt!

Dat vond ik wel een beetje eng, wat gaan ze nu weer met mij uithalen? Op deze foto zie je me angstig kijken, gelukkig is mamma bij me om me gerust te stellen.

Het was spitsuur, dus stonden we lang in de file. Op een gegeven moment was ik wel zat en dat liet ik duidelijk merken. Toen we op de Heldammersingel reden begon ik te lachen, waarschijnlijk herkende ik waar we reden en wist ik: we gaan naar huis! Sophie was al een eind de straat ingerend en mocht het laatste stuk ook meerijden.

Hier kom ik net uit de ambulance en kijk ik tevreden hoe we naar huis rijden.

Even later lig ik volmaakt tevreden te duimen in mijn mooie grote box. Sophie en pappa hadden de box van boven tot onder schoongemaakt en prachtig versierd met slingers en tekeningen.

24 april - Naar huis?

Ondanks een wakkere periode van een tot vier waarin ik afwisselend lag te brabbelen en piepen, heb ik goed geslapen vannacht. Vanmorgen maakte ik weer mijn vertrouwde tevreden geluidjes dus de stijgende lijn zet ik gelukkig nog steeds door.
De speciale siliconenpleister was verzadigd en is er vanmorgen afgehaald. De wond erachter zag er mooi uit, voorzover je dat mooi kunt noemen natuurlijk. Mamma en pappa hebben me gewassen en me daarna voor het eerst weer in mijn rolstoel gezet.

De zitorthese in mijn rolstoel is nog niet aangepast dus het was wel spannend of ik geen last had van de nu voor mijn rug verkeerde vorm. Dat viel heel erg mee, ik zat best comfortabel dus reden we maar gelijk naar de radiologie om een röntgenfoto te laten maken.
Op weg naar de röntgen even poseren voor de kikkers...

De foto's waren vlot gemaakt en in één keer gelukt. Dat is wel logisch, want zo beweeglijk ben ik nou ook nog niet.
Weer terug op de afdeling kreeg ik mijn sondevoeding en viel na wat tegenspartelen en huilen in een diepe slaap.

23 april - Spooktijd!

Het is middernacht, dus hoogste tijd om eens even lekker te gaan spoken!
Want ik ben erg wakker en heb zin om te spelen. Even kijken, waar zal ik eens mee beginnen? Dat zuurstofmasker maar want dat blaast in mijn gezicht (de zuurstof heb ik nog steeds nodig in mijn slaap ter ondersteuning). Hier heb ik een slangetje en daar een kapje, eventjes kracht zetten en ... los! Dat kapje zal ik eens met mijn mond onderzoeken.
Hè, wat jammer nou, pappa is uit bed gekomen, zet de boel weer in elkaar en legt alles weer terug zoals het lag. Dan houd ik me maar even rustig.
Mooi, hij ligt weer dus kan ik weer verder. Waar was ik gebleven?
Ah, een rood lampje op mijn vinger, dat moet er toch vanaf kunnen ... even aan dat draadje trekken en hoppakee, die is los. Mooi zo, nu ben ik klaar voor het grote werk. Ik heb aan mijn linkerhand een infuus waar de morfine doorheen loopt en aan mijn rechterhand een infuus dat momenteel niet gebruikt wordt. Dan ga ik daar maar mee verder. Tsjonge, dat valt nog niet mee zeg, nog maar wat extra kracht zetten dan maar. Jaaaa, die is er ook uit. Wel een bloederige toestand zo maar ik heb nu wel een hand volledig vrij. Daar ben ik zo blij mee dat ik zachtjes lig te grinniken en kraaien.
Helaas heb ik mezelf met dat rode lampje verraden dus staan even later de verpleegkundige en pappa aan mijn bed om te kijken wat ik allemaal heb aangericht. Ik heb niks gedaan hoor, ik ben maar een onschuldig ziek meisje.

De verpleegkundige heeft nu allemaal handdoeken over de monitoren gedaan om het zo donker mogelijk te maken. Pappa vond het inmiddels ook welletjes - al was hij eigenlijk wel blij met mijn activiteiten want hieraan is te zien dat ik me beter voel - en zei dat ik nu moest gaan tukken. Ik bleef echter nog lang onrustig maar uiteindelijk won de slaap het toch van me.
Vanmorgen deed de orthopeed zijn ronde en kwam dus ook bij mij langs. Helaas, Sophie, mamma en pappa, mijn eerste echte lach had ik bewaard voor hem!

Hier lig ik, helemaal gewassen door mamma en dus lekker fris, in pyjama met mijn favoriete speeltje te spelen.

Vandaag heb ik veel bezoek gehad, in de ochtend Saskia en Laura, 's middags kwam Carine even kijken en later oma Kitty. Later kwam Carine nog een keer, ditmaal samen met Pim.

Met mijn nachtelijke capriolen heb ik wel een enorme ontwikkeling naar herstel ingezet die ik vandaag vervolgde door veel te bewegen. Mijn andere infuus zat verstopt dus was de vraag wat te doen, een nieuw infuus inbrengen of stoppen met de morfine en overgaan op normale pijnstillers. Men koos voor het laattse omdat ik het zo goed doe.

In de middag mocht ik ook van de zuurstof- en hartslagmeters af zodat ik nu helemaal bevrijd ben van alle slangen en draden, jippie!

Mamma heeft me rechtop gezet en nu zit ik in mijn bed tv te kijken, stoer hè?

Er is nog meer goed nieuws te melden, van de professor die mij geopereerd heeft mag ik morgen waarschijnlijk al naar huis!!! Gewone kinderen moeten eerst aantonen dat ze een aantal uur kunnen zitten maar omdat ik een bijzonder kind ben en mamma en pappa de zorg heel goed aankunnen mogen we naar huis. Dan moet ik wel even in mijn stoel gezeten hebben, moeten er nog röntgenfoto's worden gemaakt van mijn rug en moet de wond er mooi uitzien. Dat gaan we morgen allemaal bekijken.

Inmiddels hebben alle inspanningen vandaag hun tol geëist; ik heb veel pijn en moet dus vaak huilen. Ook ben ik ontzettend moe dus is het te hopen dat ik komende nacht veel slaap, ook voor mamma trouwens want zij slaapt bij me. Tot morgen!

22 april - Kwaak kwaak

Het was de bedoeling dat mamma en pappa een fris gewassen meisje zouden aantreffen vandaag maar ze waren iets te vroeg want ik werd nog gewassen.

Afgelopen nacht heb ik het goed gedaan, de koorts is gezakt en het wondvocht is minder dus: ik mag de IC-afdeling Pelikaan verlaten en terug naar de verpleegafdeling Kikker!

Je kunt zien dat het alweer wat beter met mij gaat want ik heb mijn duim in m'n mond en speeltje in mijn hand:

Mijn neusbrilletje met zuurstof mag af want ik kan nu zelf krachtig genoeg ademhalen. Ook het slangetje dat het wondvocht afvoert mag weggehaald worden, zo ben ik weer van wat toeters en bellen verlost.
Dag Pelikaan, bedankt voor alle goede zorgen en hopelijk tot nooit meer ziens!

Op Kikker lig ik nu op een eigen kamer, heerlijk rustig. Het was de wens van pappa en mamma dat ik vandaag op het IC-bed zou mogen blijven liggen zodat de pijn van het overtillen naar een Luna-bed mij nog bespaard zou blijven maar helaas, de laatste voeding bleek niet in mijn maag maar in mijn bed gelopen te zijn dus werd ik even later toch maar overgetild in een schoon bed.

Ingrid kwam nog even op bezoek en nu heb ik naast de lieveheersbeestjesballon die ik donderdag al van oma gekregen had, ook een Minnie Mouseballon om naar te kijken. Oma kwam trouwens even later ook nog even kijken hoe ik er nu bij lig.

Volgens pappa lig ik erbij als E.T. met dat rode lampje op mijn wijsvinger, zeker met dat zachte gekreun van mij erbij: "E.T. phone home". Nou, dat rode lampje is toevallig wel razend interessant hoor! Ik heb al een paar maal kans gezien het in mijn mond te stoppen en mijn ouders zijn bang dat als de morfine wat meer wordt afgebouwd en ik niet meer zo suf ben, ik dit veel vaker zal gaan doen.

's Middags werd ik heel onrustig en was behoorlijk aan het piepen. Waar ik last van had werd niet duidelijk en mamma zei dat het wel eens aan mijn katheter zou kunnen liggen. Mamma's voelen hun kinderen gelukkig goed aan want zodra dat ding verwijderd was werd ik weer rustig. Bedankt mam!

En ja, je ziet het goed want 's avonds kwam mijn lieve grote zus eindelijk op bezoek, ik had haar zo gemist! Sophie heeft mij heerlijk geknuffeld. Pappa en mamma vonden het wel jammer dat ik zelfs voor Sophie geen lachje van herkenning overhad. Misschien is de morfine daar wel de oorzaak van, wie zal het zeggen ...

Vannacht blijft pappa slapen, ik lig inmiddels al te knorren, helaas wel weer met wat zuurstof ter ondersteuning. Ook is de koorts weer terug en vindt de verpleging mijn longen slecht klinken (oppassen voor longontsteking) maar pappa heeft ze gerustgesteld en gezegd dat ik dit heel vaak het geval is met mijn luchtwegen. Tot morgen, kggggg ....



21 april - "Wakker"

Op een klein wakker momentje na de operatie na slaap ik nu al dik 24 uur. Hoogste tijd om wakker te worden dus. Om 11:00 uur werd het slaapmiddel gestopt, werd ik losgemaakt van de beademing en begon mijn reis van het rustige dromenland naar de wakkere wereld...

Waar ben ik, waarom heb ik zoveel pijn? Ik begreep er helemaal niets van, kon zelfs mijn ogen niet goed openkrijgen en werd nijdig. Daarbij hebben ze mijn armen ook nog eens vastgebonden aan het bed zodat ik niet eens op mijn handen kan bijten van boosheid. Mamma en pappa zag ik wel staan maar ik liet niet merken of ik ze herkende.

Tegen de pijn kreeg ik direct paracetamol toegediend, samen met de morfine moet ik daarvan voorlopig geen last hebben. Omdat ik nog niet sterk genoeg ben om voldoende in en uit te ademen krijg ik zuurstof toegediend via een kapje dat boven mijn hoofd hangt. Maar dat blaast in mijn gezicht en vind ik zeer vervelend dus draai ik mijn hoofd weg. Maar telkens is er wel iemand die dat rare kapje weer boven mijn hoofd terugbrengt dus probeer ik mijn hand ernaartoe te brengen. Uiteindelijk hebben ze het kapje maar vervangen door een slangetje in mijn neus zodat ik voorlopig gesnorkeld door het leven moet gaan. Dit alles was alweer inspannend genoeg dus viel ik weer in een diepe slaap.

Vandaag is ook een echo van mijn longen gemaakt, de orthopeed kwam later langs om te zeggen dat het longvlies niet beschadigd is, gelukkig maar.
Ik begin telkens wat te hoesten maar heb nog geen kracht om het slijm wat weer veelvuldig in mijn luchtwegen en longen aanwezig is, op te hoesten. Net als thuis hebben ze hier een uitzuigapparaat waarmee ze mij helpen die rommel weg te halen. Hier gaan ze wel met een dun slangetje ver mijn keel in, dit vind ik zeer onprettig, hoe suf ik momenteel ook ben maar het helpt gelukkig wel.

Pappa en mamma zien op de monitor heel langzaam mijn temperatuur oplopen vandaag en dat ondanks de paracetamol; de koorts moet niet teveel oplopen, dus even in de gaten houden. Daarnaast verlies ik nog steeds veel wondvocht, ook een aandachtspuntje dus.

Opa en oma zijn vandaag nog even op bezoek geweest maar daar heb ik niet veel van gemerkt. Ik moet nog een nachtje op de IC blijven en mag dan morgen terug naar verpleegafdeling Kikker. Mamma of pappa wilde vannacht blijven maar de verpleging vond het toch echt beter dat ze thuis goed gingen slapen, mij maakt het niet uit want ik slaap toch ...

20 april - O-day

Luid snurkend hield ik m'n vader vannacht nog steeds wakker en tussendoor had Anouschka ook wat aandacht nodig.

Om vijf uur had ik voldoende geslapen en begon ik aan mijn ochtendgymnastiek: lekker rollen door het bed. Op een gegeven moment had ik het helemaal voor elkaar, ik had mijn hoofd in het kussensloop gewurmd en schudde driftig met m'n hoofd, het kussen alle kanten op zwiepend. Dikke pret natuurlijk totdat pappa een einde maakte aan dit wilde spelletje.

Inmiddels was het alweer zeven uur dus hoogste tijd om ons klaar te maken voor vertrek naar de OK want ik ben als eerste aan de beurt.Pappa heeft mijn tanden gepoetst en haren gedaan want ik moet er wel een beetje netjes bijliggen zei hij. Dan nog een operatiehemd passen - een mooie gele - en ik was klaar voor vertrek.
In de wachtruimte van de operatiekamers kwamen ook andere kinderen aan, de meeste huilden. Daar lag ik dan tussen, een beetje schaapachtig te lachen naar iedereen. Pappa zag er gek uit met een groen schort aan en een gek kapje op z'n hoofd.
Het was nog wel een spannend moment want gisteren had de anesthesist zijn twijfels of de operatie wel door kon gaan. Ik ben namelijk verkouden en mijn longen zijn niet helemaal schoon. Dit vormt een extra risico voor na de operatie. De orthopeed durft de operatie wel aan. Omdat mijn ouders aangaven dat ik bijna altijd zo ben is hij gelukkig toch overstag gegaan en werd ik naar de OK gereden.

Pappa tilde mij op de operatietafel waarna ik allemaal plakkers met vreemde draden eraan opgeplakt kreeg en aangesloten kon worden aan het infuus.
Er werd gevraagd of ik nog een voorkeurshand had, dat wil nog wel eens wisselen bij mij, pappa zei rechts dus kreeg ik links een infuus en lampje.
Prompt wilde ik telkens mij linkerhand in mijn mond stoppen, zo eigenwijs ben ik dan ook wel weer.
Lachend onderging ik dit hele spektakel, volgens de anesthesist gebeurt dit niet vaak. Maar ja, ik begrijp er toch niets van. Elk nadeel heeft z'n voordeel, toch?
Heel even wilde ik boos worden toen ik een zuurstofkapje kreeg maar toen gleed ik net de narcose in.
Terwijl ik heerlijk lig te dromen en de chirurgen hard aan het werk gaan is voor pappa en mamma het lange wachten begonnen ...

Om 14:15 kregen mijn ouders het bericht dat het operatieteam bezig was met de afronding. Ruim een uur later lag ik op de intensive care afdeling Pelikaan.
Uiteraard waren mamma en pappa er als de kippen bij om mij te knuffelen.

Hier lig ik dan, aangesloten aan allerlei apparaten.

De professor die mij geopereerd heeft kwam ook nog even langs om uit te leggen hoe de operatie verlopen was. De operatie heeft - net als de vorige keer - zo'n zesenhalf uur geduurd. Er zijn schroeven geplaatst in zes wervels, in mijn bekken en heiligbeen en een paar haakjes aan mijn ribben. Dit alles moet ervoor zorgen dat de onderkant van mijn rug recht blijft. Hij was best tevreden met het resultaat, alleen was er twijfel of mijn longvlies was geraakt. De foto's wezen uit van niet maar voor alle zekerheid wordt morgen nog een foto gemaakt.

Ik heb meer bloedverlies dan verwacht, dus krijg ik extra bloed toegediend. Van dit alles merk ik overigens helemaal niets want ik word in slaap gehouden tot morgenochtend, niet alleen de wens van mijn ouders maar ook van de specialisten hier. De morfine zorgt ervoor dat ik geen pijn kan voelen dus dat zit wel goed. Nu ga ik lekker verder dromen, tot morgen!

19 april - Opname

Er was vandaag veel te zien. Vanmorgen in de bus naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis, zo'n ritje vind ik altijd prachtig.

Het was weer eens druk met parkeren in het WKZ. Pappa had mamma en mij voor de deur afgezet en ging toen wachten tot er een plek vrij was in de parkeergarage.
Intussen gingen wij wachten tot ik aan de beurt was om bloed te prikken. Wat een toeval, Sümeyye van mijn groep was er ook, dat was even gezellig!
Bloed prikken was nodig om de stollingstijd te bepalen, dit was niet eenvoudig omdat het spasme ervoor zorgt dat ik mijn spieren aanspan waardoor het wondje in mijn arm openbleef. Tot slot nog een prikje in mijn vinger om de bloedgroep te bepalen en toen was het klaar.
Ze waren trouwens blij dat ik wegging want ... ik had weer eens ongegeneerd zitten poepen en rook niet naar roosjes zullen we maar zeggen.
Dus eerst even verschonen op de poli-orthopedie alvorens ons te melden bij het opnamebureau.

Daar ging het best snel dus vervolgden we onze ziekenhuistour naar het eindpunt van vandaag: verpleegafdeling Kikker.

De intake ging lekker vlot en niet veel later mocht ik eindelijk mijn rolstoel uit en werd ik op een ziekenhuisbed gelegd.

Helaas voor pappa en mamma was mijn speciale Lunabed nog niet gearriveerd dus lag ik op een standaardbed en dat hebben ze geweten.
Want ik vind randjes en afgrondjes erg interessant moet je weten dus rolde ik voortdurend heen en weer waarbij ik telkens trachtte over de hekjes te klimmen. Hier lig ik dan eindelijk even stil:

Er stond ook al een tas met cadeautjes klaar van mamma's team, de queen B's. Naast veel lekkers en tijdschriften zat er ook een lieve kaart bij. Inmiddels hebben we alweer erg veel lieve kaarten en berichtjes binnengekregen; teveel om op te noemen. Iedereen heel hartelijk bedankt hiervoor, jullie zijn een grote steun voor ons!

Trouwens, ik heb een buurmeisje op de kamer, ze heet Anouschka en is vijftien jaar. Zij is ook meervoudig beperkt en ze vind mij erg interessant want ze vraagt allemaal dingen over mij; ze is een gezellige kletskous.
Mamma bleef vanmiddag bij me en 's avonds kwamen pappa en Ng-gûh (dat is Madeliefs voor Sophie) en was ons gezinnetje weer even herenigd.

Toen werd het bedtijd en gingen mamma en Sophie naar huis. Pappa bleef slapen, tenminste, dat dacht hij. Want ik ben thuis gewend in het aardedonker te slapen en dat is hier natuurlijk niet het geval. Allemaal lichtjes en schaduwen die ervoor zorgen dat ik zoveel te zien heb dat ik er niet aan denk te gaan slapen. De valium en melatonine brachten me wel in slaap maar een paar uur later was ik alweer gezellig wakker. Nog een paar extra melatoninetjes hielpen ook niet echt dus viel ik pas tegen enen in slaap ...

kgggg ... zzzz ... kggg ... zzzz

18 april - Daar ben ik weer!

Hoi allemaal, daar ben ik dan weer!

Vandaag ga ik nog naar de Blauwe Vogel, voorlopig de laatste keer want morgen word ik opgenomen en een dag later dan eindelijk geopereerd aan mijn rug. Het was de bedoeling dat dit afgelopen november zou plaatsvinden maar de planningen van de orthopeed, operatiekamer, intensive care en verpleegafdeling konden kennelijk pas nu op elkaar worden afgestemd, het zij zo.

Sinds mijn vorige operatie in november 2009 heeft het spasme weer dusdanig huisgehouden dat een tweede scoliose-operatie noodzakelijk was. Mijn rug werd zo scheefgetrokken ten opzichte van mijn bekken dat er een hoek van wel 40° was ontstaan, kijk maar op de foto die pappa vandaag van mij gemaakt heeft.

Terug naar de Blauwe Vogel. Gelukkig was Hans er vanmorgen om mij op te halen want bij hem is het altijd super-gezellig in de bus. Hij maakt ook altijd grapjes.

Op de Blauwe Vogel heb ik me prima vermaakt. Met snoezelen heb ik me lekker uitgeleefd rond de lichtbol en eenmaal op de grond ging ik me achter het rolgordijn verstoppen voor de leidsters, ha ha.

Daarna gecomputerd en vervolgens het altijd afwisselende "ervaar het maar" gedaan. Jammer dat Natascha er niet was maar gelukkig waren Iris, Lyanne en Anouk er wel.

Ze hebben voor mij een communicatie-waaier gemaakt waarin allerlei tips staan hoe je met mij kan communiceren, handig voor de mensen in het ziekenhuis die mij niet kennen.

Eenmaal thuis was oma Kitty er om mij te verzorgen, voorlopig ook de laatste keer. Ze had voor mij een speelkip meegenomen waar ik direct op begon te kluiven.

Kees was vandaag ook geweest om mijn box te verven, hij wordt echt heel mooi. Als ik binnenkort uit het ziekenhuis kom ik in een supermooie box in de huiskamer te liggen. Dus niet zo'n saaie houtkleurige maar een hele coole die perfect in ons interieur past, dat is uiteraard mamma's werk.

Nu ga ik lekker slapen in mijn eigen bed, morgen wacht een drukke dag...