Het was weer eens druk met parkeren in het WKZ. Pappa had mamma en mij voor de deur afgezet en ging toen wachten tot er een plek vrij was in de parkeergarage.
Intussen gingen wij wachten tot ik aan de beurt was om bloed te prikken. Wat een toeval, Sümeyye van mijn groep was er ook, dat was even gezellig!
Bloed prikken was nodig om de stollingstijd te bepalen, dit was niet eenvoudig omdat het spasme ervoor zorgt dat ik mijn spieren aanspan waardoor het wondje in mijn arm openbleef. Tot slot nog een prikje in mijn vinger om de bloedgroep te bepalen en toen was het klaar.
Ze waren trouwens blij dat ik wegging want ... ik had weer eens ongegeneerd zitten poepen en rook niet naar roosjes zullen we maar zeggen.
Dus eerst even verschonen op de poli-orthopedie alvorens ons te melden bij het opnamebureau.
Daar ging het best snel dus vervolgden we onze ziekenhuistour naar het eindpunt van vandaag: verpleegafdeling Kikker.De intake ging lekker vlot en niet veel later mocht ik eindelijk mijn rolstoel uit en werd ik op een ziekenhuisbed gelegd.
Helaas voor pappa en mamma was mijn speciale Lunabed nog niet gearriveerd dus lag ik op een standaardbed en dat hebben ze geweten.
Want ik vind randjes en afgrondjes erg interessant moet je weten dus rolde ik voortdurend heen en weer waarbij ik telkens trachtte over de hekjes te klimmen. Hier lig ik dan eindelijk even stil:
Er stond ook al een tas met cadeautjes klaar van mamma's team, de queen B's. Naast veel lekkers en tijdschriften zat er ook een lieve kaart bij. Inmiddels hebben we alweer erg veel lieve kaarten en berichtjes binnengekregen; teveel om op te noemen. Iedereen heel hartelijk bedankt hiervoor, jullie zijn een grote steun voor ons!
Trouwens, ik heb een buurmeisje op de kamer, ze heet Anouschka en is vijftien jaar. Zij is ook meervoudig beperkt en ze vind mij erg interessant want ze vraagt allemaal dingen over mij; ze is een gezellige kletskous.
Mamma bleef vanmiddag bij me en 's avonds kwamen pappa en Ng-gûh (dat is Madeliefs voor Sophie) en was ons gezinnetje weer even herenigd.
Toen werd het bedtijd en gingen mamma en Sophie naar huis. Pappa bleef slapen, tenminste, dat dacht hij. Want ik ben thuis gewend in het aardedonker te slapen en dat is hier natuurlijk niet het geval. Allemaal lichtjes en schaduwen die ervoor zorgen dat ik zoveel te zien heb dat ik er niet aan denk te gaan slapen. De valium en melatonine brachten me wel in slaap maar een paar uur later was ik alweer gezellig wakker. Nog een paar extra melatoninetjes hielpen ook niet echt dus viel ik pas tegen enen in slaap ...
kgggg ... zzzz ... kggg ... zzzz
Geen opmerkingen:
Een reactie posten