20 april - O-day

Luid snurkend hield ik m'n vader vannacht nog steeds wakker en tussendoor had Anouschka ook wat aandacht nodig.

Om vijf uur had ik voldoende geslapen en begon ik aan mijn ochtendgymnastiek: lekker rollen door het bed. Op een gegeven moment had ik het helemaal voor elkaar, ik had mijn hoofd in het kussensloop gewurmd en schudde driftig met m'n hoofd, het kussen alle kanten op zwiepend. Dikke pret natuurlijk totdat pappa een einde maakte aan dit wilde spelletje.

Inmiddels was het alweer zeven uur dus hoogste tijd om ons klaar te maken voor vertrek naar de OK want ik ben als eerste aan de beurt.Pappa heeft mijn tanden gepoetst en haren gedaan want ik moet er wel een beetje netjes bijliggen zei hij. Dan nog een operatiehemd passen - een mooie gele - en ik was klaar voor vertrek.
In de wachtruimte van de operatiekamers kwamen ook andere kinderen aan, de meeste huilden. Daar lag ik dan tussen, een beetje schaapachtig te lachen naar iedereen. Pappa zag er gek uit met een groen schort aan en een gek kapje op z'n hoofd.
Het was nog wel een spannend moment want gisteren had de anesthesist zijn twijfels of de operatie wel door kon gaan. Ik ben namelijk verkouden en mijn longen zijn niet helemaal schoon. Dit vormt een extra risico voor na de operatie. De orthopeed durft de operatie wel aan. Omdat mijn ouders aangaven dat ik bijna altijd zo ben is hij gelukkig toch overstag gegaan en werd ik naar de OK gereden.

Pappa tilde mij op de operatietafel waarna ik allemaal plakkers met vreemde draden eraan opgeplakt kreeg en aangesloten kon worden aan het infuus.
Er werd gevraagd of ik nog een voorkeurshand had, dat wil nog wel eens wisselen bij mij, pappa zei rechts dus kreeg ik links een infuus en lampje.
Prompt wilde ik telkens mij linkerhand in mijn mond stoppen, zo eigenwijs ben ik dan ook wel weer.
Lachend onderging ik dit hele spektakel, volgens de anesthesist gebeurt dit niet vaak. Maar ja, ik begrijp er toch niets van. Elk nadeel heeft z'n voordeel, toch?
Heel even wilde ik boos worden toen ik een zuurstofkapje kreeg maar toen gleed ik net de narcose in.
Terwijl ik heerlijk lig te dromen en de chirurgen hard aan het werk gaan is voor pappa en mamma het lange wachten begonnen ...

Om 14:15 kregen mijn ouders het bericht dat het operatieteam bezig was met de afronding. Ruim een uur later lag ik op de intensive care afdeling Pelikaan.
Uiteraard waren mamma en pappa er als de kippen bij om mij te knuffelen.

Hier lig ik dan, aangesloten aan allerlei apparaten.

De professor die mij geopereerd heeft kwam ook nog even langs om uit te leggen hoe de operatie verlopen was. De operatie heeft - net als de vorige keer - zo'n zesenhalf uur geduurd. Er zijn schroeven geplaatst in zes wervels, in mijn bekken en heiligbeen en een paar haakjes aan mijn ribben. Dit alles moet ervoor zorgen dat de onderkant van mijn rug recht blijft. Hij was best tevreden met het resultaat, alleen was er twijfel of mijn longvlies was geraakt. De foto's wezen uit van niet maar voor alle zekerheid wordt morgen nog een foto gemaakt.

Ik heb meer bloedverlies dan verwacht, dus krijg ik extra bloed toegediend. Van dit alles merk ik overigens helemaal niets want ik word in slaap gehouden tot morgenochtend, niet alleen de wens van mijn ouders maar ook van de specialisten hier. De morfine zorgt ervoor dat ik geen pijn kan voelen dus dat zit wel goed. Nu ga ik lekker verder dromen, tot morgen!