Want ik ben erg wakker en heb zin om te spelen. Even kijken, waar zal ik eens mee beginnen? Dat zuurstofmasker maar want dat blaast in mijn gezicht (de zuurstof heb ik nog steeds nodig in mijn slaap ter ondersteuning). Hier heb ik een slangetje en daar een kapje, eventjes kracht zetten en ... los! Dat kapje zal ik eens met mijn mond onderzoeken.
Hè, wat jammer nou, pappa is uit bed gekomen, zet de boel weer in elkaar en legt alles weer terug zoals het lag. Dan houd ik me maar even rustig.
Mooi, hij ligt weer dus kan ik weer verder. Waar was ik gebleven?
Ah, een rood lampje op mijn vinger, dat moet er toch vanaf kunnen ... even aan dat draadje trekken en hoppakee, die is los. Mooi zo, nu ben ik klaar voor het grote werk. Ik heb aan mijn linkerhand een infuus waar de morfine doorheen loopt en aan mijn rechterhand een infuus dat momenteel niet gebruikt wordt. Dan ga ik daar maar mee verder. Tsjonge, dat valt nog niet mee zeg, nog maar wat extra kracht zetten dan maar. Jaaaa, die is er ook uit. Wel een bloederige toestand zo maar ik heb nu wel een hand volledig vrij. Daar ben ik zo blij mee dat ik zachtjes lig te grinniken en kraaien.
Helaas heb ik mezelf met dat rode lampje verraden dus staan even later de verpleegkundige en pappa aan mijn bed om te kijken wat ik allemaal heb aangericht. Ik heb niks gedaan hoor, ik ben maar een onschuldig ziek meisje.
De verpleegkundige heeft nu allemaal handdoeken over de monitoren gedaan om het zo donker mogelijk te maken. Pappa vond het inmiddels ook welletjes - al was hij eigenlijk wel blij met mijn activiteiten want hieraan is te zien dat ik me beter voel - en zei dat ik nu moest gaan tukken. Ik bleef echter nog lang onrustig maar uiteindelijk won de slaap het toch van me.
Vanmorgen deed de orthopeed zijn ronde en kwam dus ook bij mij langs. Helaas, Sophie, mamma en pappa, mijn eerste echte lach had ik bewaard voor hem!
Hier lig ik, helemaal gewassen door mamma en dus lekker fris, in pyjama met mijn favoriete speeltje te spelen.
Vandaag heb ik veel bezoek gehad, in de ochtend Saskia en Laura, 's middags kwam Carine even kijken en later oma Kitty. Later kwam Carine nog een keer, ditmaal samen met Pim.
Met mijn nachtelijke capriolen heb ik wel een enorme ontwikkeling naar herstel ingezet die ik vandaag vervolgde door veel te bewegen. Mijn andere infuus zat verstopt dus was de vraag wat te doen, een nieuw infuus inbrengen of stoppen met de morfine en overgaan op normale pijnstillers. Men koos voor het laattse omdat ik het zo goed doe.
In de middag mocht ik ook van de zuurstof- en hartslagmeters af zodat ik nu helemaal bevrijd ben van alle slangen en draden, jippie!
Mamma heeft me rechtop gezet en nu zit ik in mijn bed tv te kijken, stoer hè?
Er is nog meer goed nieuws te melden, van de professor die mij geopereerd heeft mag ik morgen waarschijnlijk al naar huis!!! Gewone kinderen moeten eerst aantonen dat ze een aantal uur kunnen zitten maar omdat ik een bijzonder kind ben en mamma en pappa de zorg heel goed aankunnen mogen we naar huis. Dan moet ik wel even in mijn stoel gezeten hebben, moeten er nog röntgenfoto's worden gemaakt van mijn rug en moet de wond er mooi uitzien. Dat gaan we morgen allemaal bekijken.
Inmiddels hebben alle inspanningen vandaag hun tol geëist; ik heb veel pijn en moet dus vaak huilen. Ook ben ik ontzettend moe dus is het te hopen dat ik komende nacht veel slaap, ook voor mamma trouwens want zij slaapt bij me. Tot morgen!
Hihi.. Wat klinkt dit alweer heerlijk als de ondeugende, ondernemende Madelief die we kennen! Laat alleen dat infuus er maar in zitten... Getsie, dat klinkt zo eng.
BeantwoordenVerwijderenHoe is het vandaag met de koorts gegaan, is deze weer gezakt?
We wensen je heel veel beterschap en hopen dat je snel weer bij ons de boel op stelten komt zetten!!
Dikke knuffels van de 'logeer- madeliefjes'